EVERYWHERE WITH JERN

สมัยที่ภาพถ่ายจากมือถือความละเอียดระดับ VGA ภาพถ่ายอาจดูเบลอๆ แต่ภาพในความทรงจำนั้นชัดเจน ย้อนไปเมื่อเกือบ5ปีก่อน ต้นปี2010 ในวันที่ความรักไม่เป็นไปอย่างที่ใจหวัง ความรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจ ตอนนั้นมีเพียงแต่ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ หมดกำลังใจ ทำไมฉันช่างไร้ค่าอย่างนี้ เป็นช่วงชีวิตที่ dark มาก ฉันร้องไห้ง่าย ดูหนังก็ร้อง ดูละครก็ร้อง ฟังเพลงก็ร้อง นั่งรถตู้ก็ร้อง นั่งมองฝนก็ร้อง แม้แต่ดูการ์ตูนก็ยังร้อง เหมือนมีน้ำตารีฟิลล์ไม่อั้น อิ่มละ299บาทยังไงอย่างงั้น ความรู้สึกในวันนั้น พอมองย้อนกลับไปในวันนี้มันก็ดูน่าขำ เราจมกองอะไรอยู่นะ?? แต่นั่นมันก็เป็นจุดเริ่มต้นให้ฉันลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่าง วันหนึ่งระหว่างที่ชีวิตกำลังจมกองทุกข์คล้ายแมลงวันที่พลัดตกจมกองอุนจิแล้วขึ้นไม่ได้  ฉันนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวที่โรงอาหารหอใน ปกติแล้วจะมีคริสตศาสนิกชนเข้ามาเผยแพร่ศาสนาโดยการบอกเล่าเรื่องราวของพระเยซู และคนที่เชื่อในพระเยซูให้ฉันฟังบ่อยๆที่โรงอาหารแห่งนี้  วันนี้ก็เหมือนกับทุกครั้ง แต่พวกเขามาในฐานะอาสาสมัครของมูลนิธิเยาวชนสัมพันธ์นานาชาติ (Internat...

        ฉันเคยเป็นคนระยองมาก่อนค่ะ ฉันเคยอยู่ระยองมาตั้งแต่ 3 ขวบ อยู่มาจน 11ขวบก็ต้องย้ายเข้ากรุง บ้านฉันที่ระยองอยู่ริมทะเล ฉันเลยไม่เคยรู้สึกว่าอยากไปเที่ยวทะเลเลย เนี่ยแหละน้าที่เขาว่ากันว่า อยู่ใกล้อะไรมักมองไม่เห็นคุณค่าของสิ่งนั้น        บ้านฉันอยู่ริมทะเล เลียบหาดแม่รำพึง อยู่ตรงก้นอ่าว เวลากลับจากโรงเรียนฉันนั่งรถมองทะเลทุกวัน เห็นทะเลตอนพายุเข้า เห็นทะเลตอนแดดเปรี้ยง เห็นฟ้าเน่าตอนหน้าหนาว (ฟ้าเน่าคือท้องฟ้าสีหม่นๆเหลืองๆมีเมฆดำๆเหลืองๆลอยอยู่ เหมือนอะไรน้า) ฉันเลยไม่มีความคิดอยากไปเที่ยวทะเล แล้วฉันก็ไขว่คว้าหาภูเขาและน้ำตก (หลังจากที่ได้สัมผัสแล้วทั้งภูเขาและทะเล ฉันรักภูเขามากกว่าทะเลนะ)  มันก็คงเหมือนเด็กๆบนดอยที่อยากมาเที่ยวทะเลก็ได้นะ  ฉันเคยยืนชมวิวทิวทัศน์บนดอย ฉันยืนชื่นชมกับทิวเขาสลับซับซ้อน เด็กน้อยคนหนึ่งถามว่า ‘ มันสวยตรงไหนหรือครู ’  แหม่ ออกจะสวยนะจ๊ะหนูน้อย หนูน้อยบนดอยกับฉันก็คงไม่ต่างกัน เราอยู่กับมันมานานจนมองไม่เห็นความสวยงามของมัน ฉันย้ายมาอยู่เมืองกรุง ห่างหายจ...