EVERYWHERE WITH JERN

ฉันตื่นขึ้นมากลางโฮสเทลสีสดใสกลางเกาะฮ่องกง  เช้านี้แล้วสินะ การเป็นอาสาสมัครต่างประเทศจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ฉันจะได้รู้จักกับเพื่อนร่วมค่ายคนอื่นๆ และเริ่มภารกิจแรกของอาสาสมัครนานาชาติแล้ว ตื่งเต้งๆ ซาร่านัดอาสาสมัครที่มาถึงแล้วในเช้านี้ตอน 9 โมงที่สำนักงาน SCI ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้สำนักงาน SCI ที่ว่านั่นอยู่แห่งหนตำบลไหน มีก็แต่ที่อยู่ที่เป็นตัวหนังสือ และชื่อสถานีรถไฟใต้ดินที่ฉันต้องลง หวังว่าฉันจะไม่หลงทาง ฉันอาบน้ำแต่งตัว เก็บกระเป๋าสัมภาระ ลอกปลอกหมอน ปลอกผ้าห่ม และผ้าปูที่นอนลงไปเช็คเอ้าท์ออกจากโฮสเทล การผจญภัยเริ่มขึ้น ณ บัดนี้ ฉันเดินออกไปตามถนน หาทางไปลงรถไฟใต้ดินเพื่อจะไปยังสถานี Chai Wan ที่ตั้งของสำนักงาน SCI เช้านี้อาสาสมัครที่มาถึงก่อนจะได้ไปทัวร์กับไกด์ท้องถิ่นร่วมกับเด็กๆกลุ่มหนึ่ง หน้าที่ของเราก็คือ ต้องพูดคุยกับเด็กกลุ่มนี้ เพื่อให้พวกเขาหัดพูดภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติ ฉันเจอสถานีรถไฟใต้ดิน Causeway bay ที่ใกล้กับโฮสเทลของฉันที่สุด มองหาแผนที่ทางรถไฟว่าต้องไปสายไหน ขึ้นฝั่งไหนถึงจะไปโผล่ที่ Chai Wan ได้ แผนที่รถใต้ดินที่ฮ่องกงมี...

โฮสเทลตั้งอยู่ชั้นบนของตึกแห่งหนึ่งซึ่งด้านล่างเป็นธนาคาร  ซึ่งถ้าไม่รู้เลขที่ของตึก อาจไม่มีทางรู้เลยว่ามันจะอยู่ตรงไหน ที่ฮ่องกงโฮสเทลส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ ข้างล่างเป็นร้านอะไรซักอย่างหรือเป็นตึกอะไรซักอย่าง แต่ข้างบนเป็นโฮสเทลซึ่งกินพื้นที่ประมาณ 3-4 ชั้น บางตึกก็เป็นตึกที่มีโฮสเทลหลายๆแห่งอยู่รวมกันแต่คนละชั้น โฮสเทลที่ฉันอยู่คืนนี้ชื่อ Yesinn @ causeway bay ฉันหารีเซปชั่นเช็คอิน เข้าห้องพักซึ่งเป็นแบบหอรวมหญิงล้วน ห้องที่ฉันอยู่เป็นห้องเตียงสามชั้น ทั้งหมดสามเตียง รวมแล้วก็มี 9 ที่นอนสำหรับสิ่งมีชีวิตผู้หญิง ห้องตกแต่งด้วยแม่สีสามสีและสีเขียว เสาเตียงเป็นสีแดงสด ผ้าปูที่นอนสีน้ำเงิน หมอนสีเหลือง ผ้าห่มสีเขียว สวยดีมีสไตล์มากค่ะ ห้องพักสะอาดสะอ้าน มีห้องน้ำในตัว ที่ซุกหัวนอนของฉันอยู่ชั้นล่างสุด ที่นอนน่ารักขนาดนี้ คืนนี้คงนอนหลับดีแน่ๆเลย ที่ซุกหัวนอนของฉันคืนนี้ เจ็สซี่ขึ้นมาส่งฉันถึงห้องนอน ฉันเจอเพื่อนร่วมห้อง 1 คนอยู่ที่เตียงเหนือฉันขึ้นไป ฉันวางกระเป๋าไว้บนเตียงก่อนจะออกไปหาอะไรกินที่ห้องน้ำใกล้ๆ....เอ้ย !! ที่เซเว่นอิเลฟเว่นใกล้ๆ เจ็สซี่พาฉันเดินหาเซเว่นที่ใ...

ฉันยืนอยู่ที่ชานชาลาสุดท้ายของลานจอดรถบัสแห่งสนามบินฮ่องกงซึ่งร้างผู้คน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆสองทุ่มแล้ว ฉันเข็นรถใส่เป้แบ็คแพ็คหนักอึ้งกับน้องมะม่วงของฉันเดินมายืนรอรถสายหนึ่ง จากสนามบินไปยังโฮสเทลของฉันที่อยู่ในย่านคอสเวย์เบย์   ตามแผนที่ที่ทางโฮสเทลบอกไว้ในอีเมลล์ หากมาด้วยรถบัสให้ลงที่ป้ายรถเมล์ Wan Chai Fire Station (Hennessy Road)  ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะรู้ได้ยังไงว่าอีป้าย Wan Chai Fire Station (Hennessy Road) มันต้องกดกริ่งตอนไหน  แต่ดีที่ฉันมีเจ็สซี่มาด้วย ที่สนามบินมีแผนผังของรถบัสจากสนามบินไปทุกๆที่ในฮ่องกง มีตารางบอกสายรถบัส ถนน ย่าน สถานที่ ที่รถสายนั้นๆผ่าน รวมถึงราคาอย่างละเอียด ไม่ยากเลยที่จะหารถไป Wan Chai Fire Station (Hennessy Road) ได้ (ซึ่งตอนนี้ฉันก็ลืมไปแล้วว่ามันคือสายอะไร) ซึ่งรถสายนั้นต้องไปรอที่ชานชาลาปลายสุดของลานจอดรถ ไม่มีผู้ร่วมรอรถบัสสายนี้ที่ชานชาลาสุดท้ายแห่งนี้เลย เงียบเหงาจริงๆ ฉันนั่งบนรถเข็นกระเป๋า คุยกับเจ็สซี่ไปเรื่อยๆ รออยู่ประมาณ 15 นาที ก็มีรถบัสคันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็วสูงพุ่งมาและเบรคเอี๊ยดเข้าที่ชานชาลาที...

เราทักทายกันได้เล็กน้อย  ฉันก็ขอตัวไปซื้อซิมโทรกลับไทย เอาไว้โทรหาแม่กับเก่ง ป่านนี้ สองคนนั้นคงเป็นห่วงฉันแย่แล้ว  ซาร่าให้เจ็สซี่พาฉันไปที่ร้าน 1010 เพื่อซื้อซิมโทรกลับไทย ฉันเลือกซิมที่ถูกที่สุด อิอิ แต่ก็มั่นใจได้ว่าสามารถโทรกลับบ้านได้ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ได้แน่ เมื่อฉันเข้าไปถึงในร้าน ด้วยความที่หน้าตาของฉันเหมือนคนท้องถิ่นซะเหลือเกิน พนักงานเดินเข้ามาหาฉันพร้อมพูดต้อนรับด้วยภาษากวางตุ้ง !?!! ฉันรีบพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า “ขอซื้อซิมที่สามารถโทรกลับไทยได้หน่อยค่ะ” พนักงานจึงพูดภาษาอังกฤษกับฉัน จนในที่สุดฉันก็ได้ซิมมาหนึ่งอัน ฉันซื้อซิมเสร็จแล้วก็โทรกลับบ้านในทันที ทุกคนหายห่วง และฉันก็มานั่งห่วงตัวเองต่อว่าชีวิตต่อจากนี้สองสัปดาห์จะเป็นยังไง เราทั้ง  4 พูดคุยกันเรื่องจิปาถะระหว่างที่ยืนรอเพื่อนอาสาสมัครอีก 1 คนที่เดินทางมาจากเม็กซิโก ทั้งเรื่องที่ว่าฉันอายุเท่าไหร่ ฉันหน้าเด็กจัง และเราก็เล่นทายอายุกัน เรื่องที่ว่าคนจีนนับอายุของเด็กตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ เรื่องการเดินทางคนเดียวครั้งแรกของฉัน เรื่องอาหารบนเครื่องบิน  สักพักฉันก็เมื่อยเจ็สซี่กับฉัน...

ฉันนั่งอยู่บนรถสองแถวคันหนึ่ง หัวสั่นหัวคลอนไปตามถนนลูกรังสีแดงฝุ่นคละคลุ้ง สองข้างทางเป็นหุบเขาสลับซับซ้อนสูงใหญ่  ที่นี่เชียงราย ฉันมาเป็นครูอาสาบนดอยสูงที่นี่ และกำลังเดินทางกลับบ้าน ในเมืองหลวงอันแสนครึกครื้น กรุงเทพเมืองฟ้าอมร แดนดัดจริต รถติดถึงชาติหน้า ระหว่างที่หัวกำลังสั่นไหวไปตามแรงเหวี่ยงของรถอยู่นั้น ก็พลันเกิดความคิดแปลกๆขึ้นมา....ถึงเวลาที่เราจะทำอะไรที่ต่างไปจากเดิมแล้วรึยัง ในปี 2557 ที่ผ่านมา ฉันเดินทางไปเป็นครูอาสาบนดอยสูงมา 4 ครั้ง ครูอาสาในโครงการครูบ้านนอกของมูลนิธิกระจกเงา อยู่กับเด็กน้อย เด็กดอยใจดี   อยู่ดีๆ ฉันก็เกิดความคิดนึงว่า ฉันอยากออกไปนอกโลกบ้าง เอ้ย !!  ฉันอยากออกไปหาประสบการณ์ใหม่ๆบ้าง ฉันนึกถึงอาสาสมัครต่างชาติที่มาอยู่ในมูลนิธิกระจกเงา อืม...ฉันคิดว่า การเป็นอาสาสมัครต่างประเทศ อาจจะเป็นสิ่งที่ฉันกำลังตามหาอยู่ ฉันนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ส่วนตัวใน คอก หรือจะเรียกให้หรูก็คือ พาร์ทิชั่น ในออฟฟิศแห่งหนึ่งแถวสุขุมวิท วันนั้นเป็นวันที่ค่อนข้างว่างงาน ฉันมีเวลาว่างพอจะเกิดไอเดียบรรเจิด เมื่อมีไอเดียบรรเจิดเกิดขึ้น ฉันก็ไม่...