เมื่อฉันไปเป็นอาสาสมัครที่ประเทศฮ่องกง |.:9:.และแล้วเราก็ได้พบกัน สวัสดีเพื่อนๆอาสาสมัครนานาชาติ

ในที่สุด ฉัน ซาช่า และแมทธิวก็หาทางกลับมายังออฟฟิศ SCI ได้โดยสวัสดิภาพ ฉลาดมากค่ะ

ภาพออฟฟิศที่ว่างเปล่าที่เราเห็นเมื่อเช้าตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาจากหลายเชื้อชาติ เราทั้งหมดแนะนำตัวซึ่งกันและกัน นั่นทำให้ฉันได้รู้จักเพื่อนร่วมค่ายนี้ทุกคน เริ่มจากเหล่าเจ้าหน้าที่ค่ายกันก่อน

แซม บอสชาวศรีลังกาของพวกเรา ผู้ก่อตั้งองค์กร SCI: Service Civil International Hong Kong อย่างเป็นทางการ บอสผู้มาพร้อมความจริงจัง บรรยากาศบันเทิงเริงรื่นอาจจะสลายหายไปเมื่อแซมเริ่มต้นพูด

แพท นายหญิงของพวกเรา ภรรยาของแซมนั่นเอง เธอเป็นชาวฮ่องกงและเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ

บิลลี่ ชาวฮ่องกงผู้เป็นผู้ร่วมก่อตั้ง SCI ฮ่องกงร่วมกับแพทและแซม คนดีที่ทุกคนรักแต่ตั้งคำถามเสมอว่า “เป็นคนดีขนาดนี้ ทำไมบิลลี่ไม่มีแฟน?”

ซาร่า สาวชาวเยอรมนี เจ้าหน้าที่คนที่ฉันติดต่อด้วยมาตลอดตั้งแต่เริ่มสมัครค่ายและเป็นคนที่มารับฉันที่สนามบิน ซาร่าน่ารักและคุยเก่ง เธอรู้วิธีเข้าหาผู้คนและทำให้คนที่คุยกับเธอสบายใจได้เสมอ และฉันก็ได้ทำหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวของซาร่าในช่วงท้ายของค่ายนี้ด้วย

ต้าตี้ ชาวจีนจากนครปักกิ่งที่มารับหน้าที่เป็นอาสาสมัครระยะยาวทำงานให้ SCI ฮ่องกงแห่งนี้ ต้าตี้เป็นคนตลก และกลายมาเป็นเพื่อนที่ดีอีกคนหนึ่งของฉันด้วยอุดมการณ์ที่คล้ายๆกันของเรา

เจโรล ชาวฮ่องกงที่มีสัญชาติอเมริกัน เมื่อถามเจโรลว่ามาจากไหนและเขาตอบว่าอเมริกา ทุกคนจะทำหน้าอึ้งจนเขาต้องขยายความต่อทุกครั้งว่าพ่อแม่ของเขาเป็นชาวฮ่องกงและเขาเกิดและอาศัยอยู่ที่อเมริกาเท่านั้นเอง และฉันมักจะฟังเจโรลไม่ค่อยออกเพราะเขาพูดเร็วมาก จนทำให้บทสนทนากร่อยตั้งแต่เริ่มต้นทุกครั้งไป

ฝาแฝดโดโรธีและมอลลี่ ชาวฮ่องกงที่มาเป็นอาสาสมัครพาร์ทไทม์ให้ SCI ฮ่องกง ผู้ซึ่งคอยเป็นห่วงเป็นใยฉันอยู่เสมอว่าจะไปช๊อปปิ้งในที่ๆแพงเกินไป พวกเธอมีที่ช๊อปปิ้งของถูกแนะนำฉันอยู่ตลอดเวลา

และมาถึงคิวอาสาสมัครขาจรอย่างพวกฉัน ซาช่าและแมทธิวกันบ้าง อาสาสมัครที่ต่างเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาทำค่ายและมาอยู่ร่วมกันที่นี่

ฉันจับมือทักทายวาเนซซ่าอาสาสมัครจากอเมริกาเป็นคนแรก เธอเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันซัก 10 ปีได้ และเป็นอาสาสมัครนานาชาติระยะสั้นที่เป็นผู้หญิงอีกเพียงคนเดียวในค่ายนอกจากฉัน สรุปคือ ทั้งค่ายนี้มีฉันกับวาเนซซ่าเป็นผู้หญิงอยู่สองคนเท่านั้น เหมือนมีพี่สาวที่น่าเคารพนับถือเพิ่มอีก 1 คน

คนต่อมา โยนาธานคุณพ่อลูกอ่อนจากเม็กซิโก โยนาธานนี่เองที่ซาร่าและซาช่ารออยู่ที่สนามบินเกือบค่อนคืนเมื่อคืนนี้ แต่ปรากฏว่าพวกเขาไม่เจอกัน โยนาธานจึงต้องนอนค้างคืนที่สนามบิน1คืนเต็ม และเกิดอาการ jetlag อย่างรุนแรงในวันนี้ โยนาธานกลายมาเป็นเพื่อนที่ดีอีกคนหนึ่งของฉันจากการที่เราภาษาอังกฤษอ่อนแอเหมือนกันเลยทำให้คุยกันรู้เรื่อง เอ๊ะ!ยังไง

มาร์ดี้โยโน่ หรือเรียกสั้นๆว่ามาร์ดี้ ชายร่างเล็ก(ที่เกือบจะพอๆกับฉัน)จากอินโดนีเซีย ผู้ที่ตามหา wifi อยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะในออฟฟิศ ร้านอาหาร รถไฟใต้ดิน หรือแม้แต่บนยอดเขาอันหนาวเหน็บก็ตาม และเขาก็มักจะหายตัวไปจากกลุ่มบ่อยๆ จนมีวลีเด็ดประจำค่ายนี้ว่า “Where is Mardi?!”

ซาทิช ครูสอนดนตรีวัย 40 ปี พี่ชายบุญธรรมของแซม ผู้มาพร้อมอารมณ์ขัน(ช่างตรงข้ามกับแซมโดยสิ้นเชิง) เขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย แต่เราสื่อสารกันผ่านสารพัดเกมส์และการละเล่นศรีลังกาที่ซาทิชสรรหามาเล่นกับฉันและทุกคน ภาษาเกมส์เป็นภาษาที่ไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ แต่เราก็สนุกด้วยกันได้ ไม่ใช่แค่สนุกธรรมดานะคะ สนุกมากเลยล่ะค่ะ

จาร์กาต เพื่อนสนิทของแซมและซาทิช ผู้เป็นล่ามส่วนตัวให้กับซาทิช หนวดเคราครึ้มๆของเขาทำให้ดูน่ากลัว แต่จริงๆแล้วจาร์กาตใจดีมากเลยทีเดียว

และอีกสองคนที่เราไปทัวร์ด้วยกันมาทั้งวัน ขอแนะนำอย่างเป็นทางการอีกครั้ง

แมทธิว หนุ่มจากฝรั่งเศสผู้มาพร้อมความสดใสและพลังงานสูง เขาเป็นอาสาสมัครระยะยาวอยู่ที่มาซิโดเนีย และช่วงนี้เป็นช่วงพักของค่ายมาซิโดเนีย เขาจึงเดินทางมาเป็นอาสาสมัครระยะสั้นที่ฮ่องกงแห่งนี้

และสุดท้าย ซาช่า หนุ่มจากเยอรมนี แว่นสายตาลายกระและรอยยิ้มอันอบอุ่นเป็นสิ่งที่เห็นทุกครั้งเมื่อมองเห็นเขา แวบแรกที่เห็นคนจะคิดว่าเขาเป็นคนเคร่งขรึม แต่เปล่าเลย จริงๆแล้วเขารั่วใช่ย่อยเลยล่ะค่ะ เราพบกันตั้งแต่วันแรกที่ฉันเหยียบประเทศฮ่องกงที่สนามบินแล้ว และเขานี่เองที่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันในค่ายนี้

ทุกคนทำความรู้จักกันเรียบร้อย ซาร่าก็ไล่ให้ฉัน ซาช่า และแมทธิว เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้องพัก ซึ่งอยู่ชั้นถัดขึ้นไปจากออฟฟิศ SCI พวกเราแบกกระเป๋าขึ้นลิฟท์ไปจนถึงชั้น 10 ของตึก Youth Square ออกจากลิฟท์ เลี้ยวซ้ายเดินไปจนสุดทาง เราก็พบห้องพักขนาดใหญ่ ซึ่งมีเตียงทั้งหมด 6 เตียง ห้องพักสวยดูดีมีสไตล์ ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกทำให้เรามองเห็นวิวด้านนอกเป็นตึกเล็กใหญ่และภูเขาลูกย่อมๆ เลอค่ามากค่ะ แต่...เราทุกคนต้องนอนรวมกันในนี้ทั้งหมด ต้องเข้าใจว่าทุกตารางนิ้วในฮ่องกงนั้นแพงแสนแพง และพวกเราเป็นอาสาสมัคร ดังนั้นเราอยู่กันได้สบายมาก

เก็บกระเป๋ากันเสร็จเราก็กลับลงไปที่ออฟฟิศ SCI ที่ตอนนี้ดูเล็กลงไปถนัดตาด้วยจำนวนคนเป็นสิบคนในห้องที่เล็กกว่าห้องนอนของพวกเราข้างบนซะอีก ตอนนี้เครเดิลและเพอร์รี่ตามมาสมทบแล้ว เรารับประทานอาหารเย็นร่วมกันมื้อแรกของค่าย อาหารไม่อร่อยเท่าไหร่แต่ความรู้สึกของพวกเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับรสชาติอาหาร แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราได้กินข้าวกับเพื่อนๆที่จะอยู่กับเราต่อไปอีกสองสัปดาห์ต่อจากนี้ต่างหาก มันดีมากเลย